اوهام

 آن تيره مردمکها، آهآن صوفيان سادهٔ خلوت نشين مندر جذبهٔ سماع دو چشمانشاز هوش رفته بودندديدم که بر سراسر من موج میزندچون هرم سرخگونهٔ آتشچون انعکاس آبچون ابری از تشنج بارانهاچون آسمانی از نفس فصلهای گرمتا بی نهايتتا آنسوی حياتگسترده بود اوديدم که در وزيدن دستانشجسمیت وجودم تحليل میرودديدم که قلب اوبا آن طنين ساحر سرگردانپيچيده در تمامی قلب منساعت پريدپر اوهام...